Godot’yu Beklerken...

O mentalite farklıdır. Fırtınadan önceki sessizliktir. Tecrübeli ve hazırlıklıdır. Öncü; kadınlar, sonra çocuklardır. Giriverirler içeriye. “İbadet” başlar, sürer belki günlerce. Nihayetinde gömlekler değişir “açlık grevi” yazar önünde. O yeniden dirilir, sen kalırsın bir başına öylece. Uzadıkça uzar, “ölüm orucu”na yatar. Kamuoyu meraklanır, oluş(turul)ur. Kameralar düzenli oradadır. Amatör gazeteciler her anı sosyal medyaya içeriden servis eder:

Dede – Talip

Talip dini yapının ve sistemin bir parçası olarak “açıklamaya” müdahale edip onu değiştirebilir. Neticede bunu yapıyor da... [Derneklerde olan bu.] Ancak, bunun “Dede” tarafından da kabul görmesi gerekiyor [veya tam tersi, “Dede”nin açıklamasının “talip” tarafından kabul görmesi gerekiyor]. [Derneklerde pek olmayan da bu.] Dini sistem ancak böyle işler... [“Yol”da Uzlaşın!]

Militanlaşmaktan Militaristleşmeye... Sanal Ordular ve Aleviler

General, hedefi koordinatlarıyla (isim, eylem ve dakikasıyla) belirliyor; görevlendirmeler yapıyor; ulak, emri iletince, tabur ve tim komutanı tarafından “sanal askerlere” “Destekle” yahut “Köstekle” komutu veriliyormuş. Sonrası “hücum”! Gelsin “beğeni”ler, menfi – müspet “yorumlar” ve “paylaşım”lar... Bunlar, akınlar halinde dalga dalga yönlendiriliyormuş: 

Alevilik Tanımı ve İslam Yasası Şemsiyesi: Örtük Asimilasyon

Arşiv yahut Belleğin Direnci: Hiçbir Şey Unutulmayacak!

[İsmail Engin] Salvador Felipe Jacinto Dalí i Domènech’in kısa adıyla Salvador Dalí’nin [1904–1989] Türkçe “Belleğin Azmi” şeklinde bilinen “The Persistence of Memory” | “La persistencia de la memoria” adını verdiği tuval üzerine yağlıboya (24,1 cm. x 33 cm.) tablosu, New York’taki “Museum of Modern Art (MoMA)” koleksiyonlarında sergileniyor.

MoMA koleksiyonundan bir seçki, “Das MoMA in Berlin” adıyla 20 Şubat - 19 Eylül 2004 tarihleri arasında Berlin’de “Neue Nationalgalerie”de sanatseverlerin ilgisine sunulmuş; sergiyi geçen sürede 1,2 milyon ziyaretçi gezmişti.

Seçkide Max Beckmann, Georges Braque, Constantin Brâncuși, Marc Chagall, Paul Cézanne, Marcel Duchamp, Max Ernst, Wassily Kandinsky, Paul Klee, Roy Lichtenstein, Henri Matisse, Joan Miró, Pablo Picasso, Jackson Pollock, Gerhard Richter, Auguste Rodin, Andy Warhol... gibi ressamların tabloları vardı.

Kataloğu da ayrıca “Das MoMA in Berlin. Meisterwerke aus dem Museum of Modern Art, New York” [John Elderfield (Hrsg.): Hatje Cantz, Ostfildern-Ruit, 2004] adıyla yayınlanmıştı. Eserin kapak resmi, Henri Matisse [1869–1954] tarafından 1909’da yapılan “La danse I” (first version) idi.

Sergiyi görebilmek için şubatın son haftasında ve karlı ayazında gece yarısı 24’te yaklaşık 1 km.lik bir kuyrukta dışarıda bekledikten sonra, sabah 8’de galeriye girebilmiştik.

Sergilenen eserler arasında, Dalí’nin adı geçen tablosunun dışında, 1929’da ürettiği “Illumined Pleasures | Les plaisirs illuminés” adını verdiği tablosu da bulunuyordu.

MoMA seçkisini gezdiğimizde, uzunca bir süre "bellek"te neler niçin kalır, niçin kaybolur geçip giden zamanda diye düşünmüştük:

“Belleğimizde kalan şeyler biriktirdiğimiz ‘anılar’ mıydı sadece?” veya o şekilde mi nitelenmeliydi?

Ya küllenmeyen anıların tortusu “kolektif bellek”? “Kolektif belleği” oluşturan ve aktaran, yeniden üretip, “döneme uyduran” şey neydi?

Kolektif  belleğin sözel, yazılı ve görüntülü kaynakları mevcut, beslendiği; ancak, “sözel kaynaklar değiş(tiril)iyor, başkalaşıyor – başkalaştırıl mıyormuydu?” aynı zamanda ve zamanla... Yazılı kaynakları ve görüntülü kaynakları sosyal panoramasını veriyor, oysa o anın...

Ve biriktirdiğimiz anıların belgelerini sakladığımız (kamusal alanı içeren, bireysel – sosyal ya da tüzel kişiliğe ait), istiflediğimiz “arşiv” ile (kolektif veya bireysel) “bellek” arasında nasıl bir ilinti – aidiyet vardı?

Bellek mi arşivi / belgeliği oluşturuyor, yoksa arşiv mi belleği?

İşte, o zaman söz vermiştik ve “hiçbir şey unutulmayacak” diye.. Sözel, yazılı ve görüntülü kaynaklarıyla “Arşiv”e yönelmiştik böylece... (Kolektif) belleğin sözel nasıl değişti(rildi)ği – bazan “çarpıtıldığı”, “uydurulduğu”, dumura uğratıldığı; yazılı nasıl kaydedildiği ve görsel neyi içerdiğiyle – muhafaza edildiğiyle ilgilenmeye başlamıştık, o andan itibaren...

Emin olun, hiçbir şey unutulmayacak...

Göçmenlik, Aidiyet ve Alman - İslamı

“Türk – İslamı” oluyor, hem de “sentezi” bile var. “Kürt – İslamı” da var... Onun da “sentezi” mevcut. “Anadolu Müslümanlığı”, o da var. Ancak, “Alman – İslamı” yok? (...) Hür yaşadık burada, dilimizi bile özgürce, gönüllü terk edip, değiştirdik. Bir vatandaşlığı istekli verdik, bir vatandaşlığı severek üstlendik. Öldük: Burada kendi mezarlıklarımıza gömüldük:

Türkiye’de Yerel Seçimler (2019) Yaklaşırken AK Parti ve Aleviler...

Nihayetinde AK Parti’den yerel seçimler öncesinde “beklenen” hamle geldi. Antalya’da Alevi Bektaşi Federasyonu Genel Sekreteri ve Alevi Kültür Dernekleri Genel Başkanı ile Antalya Büyükşehir Belediye Başkanı Menderes Türel’in katılımıyla bir imza töreni gerçekleşti. Antalya Büyükşehir Belediyesi ile “Altınova Cemevi ve Kültür Merkezi İşbirliği Protokolü İmza Töreni – 2018” medya önünde düzenlendi:

Olmak ya da Sahip Olmak: Devlet(in) Alevisi

Uzunca bir süredir kulağa hoş, hatta çok hoş gelen “anarşist” bir motto var: “Devlet(in) Alevisi Olmayacağız!” Ruhu hür insanları kucaklayıveriyor ve ruhumun inceliklerine ulaşıp onu fethediyor. Fetihçi bir motto: Beni ve benim gibi yoldaşları yani. Hem sınırları yıkıyor, hem devletin koyduğu kurallar manzumesini tarumar ediyor, hem de safları sıklaştırıyor. Başına “Buyruk”, “bağımsız” ve “ütopyacı” da aynı zamanda... “Rıza Şehri” dediğimiz bu olsa gerek:

Subliminal Mesajlarla Alevilere Yönelik Siyaset: Hacı Bektaş Veli ve Sarı Saltık Örneği

Alevi Çalıştayı’na ve Olası Sonuçlarına Kısa Bir Değinme – Devlet Alevilere Tuval Vermiş, Aleviliğin Resmini Çiz, Demiş – Hacı Bektaş Veli Dergâhı Örneği